ပုလဲလိုလူ

ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္မယ့္သမီးကို အေမက ပုလဲတစ္လံုးလက္ေဆာင္ေပးျပီး ဆံုးမစကားေျပာတယ္။
“သမီး… ေမေမတို႔ေမြးထားတဲ့ကမာေကာင္ရဲ႕ကိုယ္ထဲကို အလုပ္သမားေတြက သဲေတြထည့္ေပးလိုက္ခ်ိန္မွာ ကမာေကာင္ေတြဟာ အရမ္းအေနရခက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သဲေတြကိုေထြးထုတ္ပစ္ဖို႔လည္း သူတို႔မွာအင္အားမရွိၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကမာေကာင္ေတြဟာ လူေတြကို အျပစ္ဆိုညည္းညဴျပီး ကိုယ့္ေန႔ရက္ကို စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ျဖတ္သန္းမလား..? ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီသဲကို ကိုယ္နဲ႔အတူေပါင္းစပ္ျပီး ကိုယ့္အေသြးတူ၊ အရည္တူျဖစ္ေအာင္လုပ္မလားဆိုတဲ့ လမ္းႏွစ္ခုကိုေရြးၾကရတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကမာေကာင္ေတြက ကိုယ့္အတြက္ခြန္အားျဖစ္ေစတဲ့အာဟာရတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ သဲကို ထုပ္လိုက္တယ္။ အထုပ္ခံရတဲ့သဲကို ကိုယ့္အေသြးအသား၊ ကိုယ့္အရည္တစ္ပိုင္းတစ္စလို႔ သတ္မွတ္လိုက္တယ္။ သဲကိုထုပ္တဲ့ ကုိယ့္ရဲ႕အစိတ္အပိုင္းမ်ားေလ သဲကို ကိုယ့္အေသြးအသား တစ္ပိုင္းတစ္စလို႔ သတ္မွတ္ေလျဖစ္ျပီး ကမာေကာင္ေတြဟာ သဲနဲ႔အတူ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာေနၾကေတာ့တယ္”
ကမာေကာင္ဆိုတာ ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ ေက်ာရိုးမဲ့သတၱဝါျဖစ္ျပီး ေျပာင္းလဲႏႈန္းဟာလည္း ေႏွးေကြးၾကတယ္။ ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ ဒီလိုသတၱဝါကေတာင္ ကိုယ္ေျပာင္းလဲလို႔မရႏိုင္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ သင့္ေလ်ာ္ေအာင္ေနထိုင္တတ္တယ္။ ကိုယ့္ကို စိတ္ညစ္၊ စိတ္ဒုကၡေပးတဲ့အရာကို ကိုယ္လက္ခံႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲၾကတယ္။ လူေတြက ကမာေကာင္ေလာက္ေတာင္ အသိဉာဏ္မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလား? ပုလဲျဖစ္စဥ္ေတြကို ၾကားဖူးနားဝရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကမာေကာင္ဘက္ကေန တစ္ခါမွ မေတြးေတာ မခံစားခဲ့မိဘူး။
“Karl Paul Reinhold Niebuhr” ရဲ႕ဆုေတာင္းက်မ္းစာထဲက စာသားတစ္ခုက….
“ဘုရားသခင္.. တည္ၿငိမ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလို႔မရႏိုင္တဲ့ အရာေတြကို လက္ခံႏိုင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ့စိတ္သေဘာထားနဲ႔ ရက္ေရာမႈကိုေပးပါ။
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလို႔ရႏိုင္တဲ့ အရာေတြကို ေျပာင္းလဲခြင့္ရေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုသတိၱေတြေပးပါ။
ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲလို႔ရႏိုင္တာနဲ႔ မရႏိုင္တာကို ခဲြျခားသိျမင္တတ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အသိဉာဏ္ေတြေပးသနားလွည့္ပါ” လို႔ဆိုထားတယ္။
လူ႔ဘဝမွာ အၿမဲတမ္း စိတ္တိုင္းမက်တာေတြ၊ စိတ္ညစ္ စိတ္ပ်က္စရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီအရာေတြကို ကမာေကာင္လို ကိုယ္နဲ႔အတူေပါင္းစပ္ျပီး စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲပါတယ္။ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အသိဉာဏ္လိုပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန